خودروهای برقی یکی از این راه‌حل‌ها هستند اما برخی مشکلات بر سر توسعه این محصولات قرار دارد که مهمترین آن گران بودن و بحث پیمایش کم این خودروهاست. فعلاً شرکت تسلا در تولید خودروهای برقی موفق و پیشرو بوده است.مدل اس تسلا می‌تواند، ۳۷۰ کیلومتر را با یک بار شارژ طی‌کند. شارژ باطری هم در پیشرفته‌ترین تکنولوژی معمولاً بیش از یک ساعت طول می‌کشد. قیمت این مدل ۶۵ هزار دلار است. مشکل پیمایش کم، ذخیره‌سازی و شارژ و قیمت بالاسبب شده فعلاً خودروهای برقی گزینه‌های چندان جذابی نباشند برای همین خودروهای هیدروژنی برای خودروهای آینده بیشتر در بورس هستند.

هیدروژن یکی از فراوان‌ترین عناصر در طبیعت است. با سوختن هیدروژن هم تنها آب تولید می‌شود تا اینجا از نظر فرضیه همه چیز عالی است اما در عمل باز هم مشکلات فراوانی وجود دارد. مهم‌ترین بحث‌ها هم مربوط به تولید و ذخیره‌سازی هیدروژن است. معمول‌ترین روش‌ها هم برای تهیه هیدروژن گرفتن هیدروژن از آّب یا سوخت‌های فسیلی مانند گاز طبیعی است.

نکته سخت اما ذخیره‌سازی هیدروژن است. هیدروژن در دمای منفی ۲۵۲ درجه سانتی‌گراد در فشار سطح دریا به جوش می‌آید. پس مایع‌سازی هیدروژن بسیار پیچیده و پر خرج است؛ فشرده‌سازی هم دارای فناوری بسیار پیچیده‌ای است. یکی از روش‌های عملی،‌ذخیره هیدروژن به وسیله هیدرید است. این روش امیدهای زیادی را برای استفاده در خودروهای آینده پیش روی مهندسان قرار داده است.

اما فرض کنیم مشکل ذخیره‌سازی حل شود حالا هیدروژن را چگونه می‌توان در خودرو استفاده کرد؟

یک راه استفاده از هیدروژن در موتورهای درون‌سوز، به جای بنزین یا گازوئیل است. بی ام و در یک خودرو تحقیقاتی این کار را انجام داده است. این شرکت آلمانی در سال ۲۰۰۷مدل BMW H7 را معرفی کرد که مشابه سری هفت بنزینی از یک موتور ۱۲ سیلندر ۶ لیتری بهره می‌گرفت. این مدل پرمصرف در صد کیلومتر ۱۴ لیتر بنزین مصرف می‌کرد که برای هیدروژن این عدد به ۵۰ لیتر در ۱۰۰ کیلومتر رسیده بود! اما چرا؟

انرژی تولیدشده توسط هر لیتر بنزین ۳۴ مگا ژول است در حالی که این عدد برای هیدروژن ۱۰ مگا ژول است. این خودرو تحقیقاتی بی ام و نشان می‌دهد که راندمان یک خودرو هیدروژنی با موتور احتراق داخلی بسیار پایین است برای همین بسیاری شرکت‌ها از جمله تویوتا به دنبال روش دیگری با نام پیل سوختی رفته‌اند. تویوتا به تازگی اولین خودروی پیلی سوختی تجاری جهان را وارد بازار کرده است.

این خودرو با یک باک پر هیدروژن خود قادر است ۵۰۲ کیلومتر را طی کند. قدرت موتور الکتریکی این خودرو ۱۵۲ اسب بخار است. در این خودرو هیدروژن که در مخازنی با فشار ۷۰ مگا پاسکال (۷۰۰ برابر فشار هوا) ذخیره شده به سمت واحد پیل سوختی حرکت می‌کند در این واحد هیدروژن با اکسیژن هوا مخلوط می‌شود و حاصل این واکنش تولید آب و برق است. برق توسط موتور الکتریکی برای حرکت دادن خودرو مصرف می‌شود وآب هم از اگزوز خودرو خارج می‌شود. در هنگام فشار بر روی پدال گاز این خودرو در حالت درجا، اگر لیوانی را جلوی اگزوز خودرو بگیرید بعد از مدتی از آب پر می‌شود. قیمت این خودرو هم‌اکنون ۷۵ هزار دلار است.

جکی بردسال مهندس بخش خودروهای پیل سوختی تویوتا به الجزیره انگلیسی توضیح می‌دهد که این خودرو از نظر امنیتی آزمایش‌های مختلف مانند تست آتش‌سوزی را پاس کرده و مشکلی برای مخازن با فشار بالای هیدروژنش که در کف خودرو تعبیه شده است پیش نخواهد آمد.

کف خودرو برای حفاظت قطعات حساس مانند پیل سوختی و مخازه هیدروژن کاملاً پوشیده شده است.

اما چه نکته‌ای خودروهای پیل سوختی را از خودروهای الکتریکی برجسته می‌کند که سبب می‌شوند خودروهای آینده بیشتر تمایل به سمت پیل سوختی داشته باشند؟ هر دو روش که در نهایت توسط موتور الکتریکی خودرو را به حرکت در می‌آورند؟

نکته مهم زمان سریع‌تر سوختگیری یا شارژ در خودروهای پیلی سوختی است. با فناوری فعلی این خودروها را می‌توان در زمان ۵ دقیقه سوختگیری کرد در حالی که این زمان برای یک خودرو برقی بسیار بیشتر است. نکته دوم و بسیار مهم، پاک‌تر بودن خودروهای پیل سوختی است.

الکتریسته‌ای‌ که برای خودروهای برقی تأمین می‌شوند ممکن است از روش‌های فسیلی تأمین شده باشد که در نهایت با تولید گازهای گلخانه‌ای مانند خودروهای کنونی به محیط زیست صدمه خواهد زد در حالی که الکتریسته خودروهای پیل سوختی از واکنش هیدروژن و اکسیژن تأمین می‌شود.

با اینکه فعلاً تویوتا پرچمدار تجاری‌سازی خودروهای پیل سوختی در جهان است جنرال موتورز با مدل Chevrolet Equinox Fuel Cell هوندا با مدل FCX Clarity هیوندایی با مدل ix35 FCEV و مرسدس بنز با مدل B-Class F-Cell تویوتا را تعقیب می‌کنند.

در رتبه‌بندی کیفیت آموزشی، سیزده متغیر مورد نظر قرار گرفته است. همچنین، به هر دانشگاهی امتیازاتی از نظر کیفیت تدریس (۳۰ درصد کل امتیازات)، نگرش بین‌المللی (۷.۵ در صد)، کسب درآمد از طریق ارتباط با صنایع (۴.۵ درصد)، کیفیت و دامنه تحقیقات (۳۰ درصد) و استناد به عنوان منبع و مرجع (۳۰ درصد) به کار گرفته شده است. آماری شامل تعداد دانشجو، نسبت دانشجو به استاد، درصد دانشجویان و پژوهشگران خارجی و نسبت دانشجویان زن به مرد در باره دانشگاه‌های مورد نظر هم در این گزارش آمده است.
به عنوان نمونه، انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا، که رتبه اول جهانی را از نظر کیفیت به خود اختصاص داده، از حداکثر ۱۰۰ امتیاز کیفی ۹۵.۲ امتیاز را کسب کرده است. امتیازات آن در زمینه کیفیت آموزش، ۹۵.۶، در نگرش بین‌المللی ۶۴، در زمینه درآمد از طریق ارتباط با صنایع ۹۷.۸، از نظر کیفیت و دامنه تحقیقات ۹۷.۶ و از نظر استناد به عنوان منبع و مرجع ۹۹.۸ بوده است.
برای دانشگاه علم و صنعت ایران، که بهترین دانشگاه ایران از لحاظ کیفیت شناخته شده، امتیاز کل گزارش نشده اما در سایر زمینه‌ها، امتیازات این موسسه عبارتست از ۲۵.۹ از نظر کیفیت آموزش، ۱۲.۲ از نظر نگرش بین‌المللی، ۶۱.۲ از نظر کسب درآمد از صنایع، ۲۶.۰ از نظر تحقیقات، و ۴۲.۳ از نظر ارجاع به آن.
انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا در صدر رده دانشگاه‌های معتبر جهان قرار گرفته است
براساس این گزارش، هشت دانشگاه ایران از لحاظ کیفی در میان هشتصد دانشگاه مورد بررسی دیده می‌شوند. این دانشگاه‌ها عبارتند از دانشگاه علم و صنعت و سپس دانشگاه صنعتی شریف (هر دو در رده ۴۰۱ در میان ۵۰۰ دانشگاه اول)، دانشگاه امیر کبیر، دانشگاه صنعتی اصفهان و دانشگاه علوم پزشکی ایران (رده ۵۰۱ در میان ۶۰۰ دانشگاه)، و دانشگاه تهران، دانشگاه خواجه نصیر طوسی و دانشگاه شهید بهشتی (رده ۶۰۱ در میان ۸۰۰ دانشگاه).
این رتبه‌بندی نسبت به سال گذشته تغییراتی را نشان می‌دهد. در گزارش سال ۲۰۱۵ نشریه آموزش عالی تایمز، دانشگاه شریف در رتبه ۳۰۱ در میان ۳۵۰ دانشگاه اول مورد بررسی و دانشگاه صنعتی اصفهان در رتبه ۳۵۱ در میان ۴۰۰ دانشگاه جای داشتند.
این گزارش شامل دانشگاه‌های افغانستان و تاجیکستان نیست.
دانشگاه آکسفورد هم از لحاظ کیفی و هم شهرت جهانی موقعیت ممتاز خود را حفظ کرده است
در رتبه‌بندی نشریه آموزش عالی تایمز، موسسه تکنولوژی کالیفرنیا (آمریکا) از لحاظ کیفی در رده اول قرار دارد و پس از آن، دانشگاه آکسفورد (بریتانیا)، دانشگاه استانفورد (آمریکا)، دانشگاه کمبریج (بریتانیا)، انستیتو تکنولوژی ماساچوست (ام آی تی)، دانشگاه هاروارد، دانشگاه پرینستون (آمریکا)، امپریال کالج دانشگاه لندن (بریتانیا)، انستیتو تکنولوژی زوریخ (سوئیس)، دانشگاه شیکاگو (آمریکا)، دانشگاه جان هاپکینز (آمریکا)، دانشگاه ییل (آمریکا)، دانشگاه کالیفرنیا در برکلی (آمریکا)، یونیورسیتی کالج دانشگاه لندن (بریتانیا)، دانشگاه کلمبیا (آمریکا)، دانشگاه کالیفرنیا در لس آنجلس (آمریکا)، دانشگاه پنسیلوانیا (آمریکا)، دانشگاه کرنل (آمریکا)، دانشگاه تورنتو (کانادا) و دانشگاه دوک (آمریکا) رده های دوم تا بیستم را در اختیار گرفته‌اند.
نسبت به سال گذشته، در بالاترین رده‌های این جدول تغییری روی داده است. در سال گذشته، انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا همچنان در رده اول بود اما رده دوم به دانشگاه هاروارد، رده سوم به دانشگاه آکسفورد، رده چهارم به دانشگاه استانفورد و رده پنجم به دانشگاه کمبریج اختصاص داشت.
هاروارد همچنان عنوان "معتبرترین" دانشگاه جهان را یدک می‌کشد
گزارش سال جاری، دانشگاه‌ها را از لحاظ "شهرت" و اعتبار بین‌المللی هم رتبه‌بندی کرده است. در این رتبه‌بندی، که شامل یکصد دانشگاه برتر جهان است، دانشگاه هاروارد در رده اول قرار دارد و پس از آن، انستیتو تکنولوژی ماساچوست، و دانشگاه‌های استانفورد، کمبریج، آکسفورد، کالیفرنیا در برکلی، پرینستون، ییل، کلمبیا، انستیتو تکنولوژی کالیفرنیا، دانشگاه شیکاگو و دانشگاه توکیو قرار دارند. این رتبه‌بندی براساس نظرخواهی صورت گرفته و جنبه "ذهنی" دارد اما تهیه کنندگان گزارش تاکید دارند که پرسش‌شوندگان از میان استادان و دانشجویان دانشگاه‌های عمده جهان انتخاب شده‌اند. هیچیک از دانشگاه‌های ایران در این رتبه‌بندی جا ندارد.
بخش دیگری از گزارش به رتبه‌بندی دانشگاه های قاره آسیا از لحاظ کیفی اختصاص دارد که در سال گذشته (۲۰۱۵) صورت گرفته است. در این بخش، دانشگاه توکیو (ژاپن)، دانشگاه ملی سنگاپور (سنگاپور)، دانشگاه هنگ کنگ (هنگ کنگ)، دانشگاه پکن (چین)، دانشگاه تسینگوا (چین)، دانشگاه ملی سئول (کره جنوبی)، دانشگاه علوم و تکنولوژی هنگ کنگ، موسسه علوم و تکنولوژی کره (جنوبی)، دانشگاه کیوتو (ژاپن) و دانشگاه صنعتی نانیانگ (سنگاپور) دیده می شوند.
در رتبه‌بندی دانشگاه‌های آسیا در سال گذشته، دانشگاه صنعتی شریف در رده ۴۳، دانشگاه صنعتی اصفهان در رده ۶۱ و دانشگاه علم و صنعت ایران در رده ۶۸ قرار گرفته بودند.