التَّائِبُونَ الْعابِدُونَ الْحامِدُونَ السَّائِحُونَ الرَّاکِعُونَ السَّاجِدُونَ الْآمِرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ النَّاهُونَ عَنِ الْمُنْکَرِ وَ الْحافِظُونَ لِحُدُودِ اللَّهِ وَ بَشِّرِ الْمُؤْمِنِینَ «۱۱۲»
(مؤمنانِ مجاهد،) اهل توبه، عبادت، ستایش، سیاحت، رکوع، سجود، امر به معروف ونهى از منکر و حفظِ حدود و مقرّرات الهى‌اند و چنین مؤمنانى را بشارت ده.
نکته ها
در این آیه، نُه صفت براى مؤمنانِ مجاهد بیان شده است: از گناهان توبه کرده، در مدار عبادت قرار مى‌گیرند. با زبان، حمد و با پا حرکت و با بدن رکوع و سجود دارند، پس از خودسازى، با امر به معروف به اصلاح جامعه مى‌پردازند و از مرز قوانین الهى خارج نمى‌شوند.
توبه از گناه، راه عبادت را باز مى‌کند، زبانِ ستایشگر همراه با پویایى و تحرّک، آمادگى براى رکوع و سجود در پیشگاه خدا مى‌آورد، و امر به معروف و نهى از منکر، حافظِ حدود الهى در جامعه است.
کلمه‌ى «التَّائِبُونَ»، نشانه‌ى آن است که مؤمنانى که جان و مال خود را به خدا مى‌فروشند، مى‌توانند با یک انقلاب و بازسازى درونى و اعراض از کردارهاى نارواى گذشته، وارد این
جلد ۳ – صفحه ۵۱۰
میدان معامله با خدا شوند. «۱»
عُبّاد بصرى در راه مکّه امام سجاد علیه السلام را دید، به حضرت گفت: «ترکتَ الجهادَ و صعوبَته واقبلتَ الى‌الحجِّ و لِینَه؟» جهاد و سختى آن را رها کرده‌اى، به حج وآسانى آن روى آورده‌اى؟ آنگاه آیه‌ى إِنَّ اللَّهَ اشْتَرى … را خواند! حضرت فرمودند: ادامه‌ى آن را هم بخوان! عبّاد آیه‌ى التَّائِبُونَ … را خواند. حضرت فرمود: اگر یاران ما این صفات و کمالات را دارا مى‌بودند، بر ما واجب بود، قیام کنیم و در آن صورت، جهاد از حجّ برتر بود. «۲»
در روایتى آمده است که مراد از «السَّائِحُونَ» روزه‌داران مى‌باشد.