پاییز، فصلی است که طبیعت به خواب می‌رود؛ برگ‌ها یکی پس از دیگری از شاخه جدا می‌شوند و با وزش نسیم، به زمین می‌افتند. این چرخه‌ی آرام و در عین حال دردناک، یادآور مرگ انسان‌هاست؛ مرگی که به نرمی یک آه، به ناگاه ما را از شاخه‌ی زندگی جدا می‌کند.
در پاییز، هر برگ پیش از سقوطش، داستانی برای گفتن دارد؛ همان‌طور که هر انسان پیش از رفتن، با خاطرات و تأثیراتش بر زندگی دیگران، ردی از خود به جا می‌گذارد. اما برگ‌ها می‌دانند که سقوطشان بخشی از چرخه زندگی است، همان‌گونه که مرگ انسان‌ها در زنجیره‌ی بی‌پایان حیات جا دارد.
پاییز با رنگ‌های طلایی، قرمز و نارنجی، شبیه جشنی غمگین است؛ جشنی که پایان زندگی را با زیبایی خاصی به نمایش می‌گذارد. مرگ انسان‌ها نیز، اگرچه غمناک، در چشم‌انداز زندگی ممکن است همچون پاییزی زیبا دیده شود؛ لحظه‌ای برای بازنگری در زیبایی‌ها و خاطراتی که از زندگی به جا مانده است.
همچون برگ‌هایی که به خاک بازمی‌گردند و زمینه‌ساز رویش دوباره می‌شوند، مرگ انسان‌ها نیز گاهی به بیداری معنوی دیگران منجر می‌شود، و مرگشان به نسل‌های آینده جان می‌بخشد. شاید پاییز و مرگ، هر دو یادآوری کنند که زندگی، هر چند کوتاه و گذرا، در عین حال عمیق و پرمعناست.