حسن بن علی بن محمد(ع) مشهور به امام حسن عسکری(ع) (۲۳۲–۲۶۰ق) یازدهمین امام شیعیان اثناعشری است که به مدت شش سال امامت را بر عهده داشت. او فرزند امام هادی(ع) و پدر امام مهدی(عج) است.
مشهورترین لقب وی، عسکری است که به اقامت اجباری‌اش در سامرا اشاره دارد. او در سامرا تحت مراقبت حکومت عباسی قرار داشت و برای فعالیت‌هایش با محدودیت روبه‌رو بود. امام عسکری(ع) از طریق نمایندگان خود و نیز از راه نامه‌نگاری با شیعیان ارتباط داشت. عثمان بن سعید، نخستین نایب خاص امام زمان(عج)، از نمایندگان خاص وی نیز به شمار می‌رفت.
گزیده سخنان
- زیبایى چهره، زیبایى آشکارا و ظاهرى است و اندیشه زیبا، زیبایى پنهان و باطنى است.
- کسى که پارسایى جزء سرشت او وجود و سخاوت جزء طبیعت او و بردبارى دوست او گردد، هم دوستانش و ستایش و تعریف او زیاد خواهد شد و از دشمنانش با این ستایش انتقام مى گیرد.
- خشم، کلید هر بدى و زشتى است.
- برترین مردم پیش خدا کسى است که نسبت به حقوق برادرانش آشناتر و در اداى آن حقوق کوشاتر باشد، و کسى که در دنیا براى برادرانش فروتنى کند، او پیش خدا از صدیقین و از شیعیان راستین علی بن ابى طالب(ع) به شمار مى آید
- انسانى که دو رو و دو زبانه باشد بد بنده اى است، در روبـرو از برادرش تعـریف مى کـند و پشت سر گوشتش را (باغیبت ) مى خـورد، گر نعمتى به او داده شود حسد مى ورزد و اگر گرفتار شود به او خیانت مى کند.