نکته ها
اگر دنیا مزرعه‌ى آخرت قرار نگیرد، بازیچه مى‌شود و مردم مانند کودکانى که سرگرم به اسباب بازى‌هایى چون: مال و مقام و … شده‌اند. مثل صحنه‌ى نمایش که یکى لباس شاه مى‌پوشد، دیگرى نقش نوکر را بازى مى‌کند و سوّمى وزیر مى‌شود، ولى ساعتى بعد که همه‌ى لباسها و نقش‌ها کنار مى‌رود، مى‌فهمند که همه‌ى عناوین، خیالى بیش نبود.
خیر بودن آخرت به خاطر آن است که هم لذّت‌هایش آمیخته به رنج نیست و هم زودگذر و موهوم و خیالى نیست.
با توجّه به آیات دیگر قرآن، نباید این آیه را دعوت به رهبانیّت و ترک دنیا دانست.
جلد ۲ – صفحه ۴۴۲
کلمه‌ى «لَعِبٌ» به کارى گفته مى‌شود که قصد صحیحى در آن نباشد و کلمه‌ى «لَهْوٌ» به کارى گفته مى‌شود که انسان را از کارهاى مهم و اصلى باز دارد. «۱»
شباهت دنیا به لهو و لعب از جهاتى است:
الف: دنیا مثل بازى، مدّتش کوتاه است.
ب: دنیا مثل بازى، تفریح و خستگى دارد و آمیخته‌اى از تلخى و شیرینى است.
ج: غافلان بى‌هدف، بازى را شغل خود قرار مى‌دهند.
د: دنیاگرایى مثل بازى، انسان را از اهداف مهم باز مى‌دارد.
پیام ها
۱- دنیا محورى، فکرى کودکانه و پوچ است. (لهو ولعب معمولًا کار کودکان است و سرگرم شدن به دنیا انسان را از آخرت باز مى‌دارد) «لَهْوٌ وَ لَعِبٌ»
۲- راه نجات از حسرت آخرت، فکر و تعقّل است. یا حَسْرَتَنا … أَ فَلا تَعْقِلُونَ
۳- خردمند، فریب دنیا را نمى‌خورد. وَ لَلدَّارُ الْآخِرَهُ خَیْرٌ … أَ فَلا تَعْقِلُونَ
۴- بکار نگرفتن اندیشه، زمینه توجّه به دنیا وغفلت از آخرت است. «أَ فَلا تَعْقِلُونَ»
۵- غفلت از آخرت، سبب توبیخ است. «أَ فَلا تَعْقِلُونَ»
۶- تعقّل و تقوا، ملازم یکدیگرند. «یَتَّقُونَ أَ فَلا تَعْقِلُونَ»